Translate

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ 
ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ
ναταλια κατσου ναταλια κατσου
ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ
         ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ





ξεκολλήστε αυτό το βρεγμένο τσουβάλι
από πάνω μου
μωρό βουτηγμένο στον αέρα στα υγρά μου
πράσινο από τις βλέννες και την προσπάθεια
μου μοιάζει το κλάμα  μου τρυπάει
τα τύμπανα
των άγριων κυνηγών
τα τύμπανα στο λαβύρινθο της οδύνης
ακόμη στην μήτρα μου μέσα ανακατεύονται
κλαδιά μυτερά και μαύρα
τα νύχια του
να σκάψει για ανάσα
κι αφού βγήκε
τι κρέμεται εδώ στο βυζί μου
στο μηρό μου
γλιστράει καθώς τρέχω
γαντζώνεται πάλι
να ρουφήξει  γάλα των ματιών μου
να πιπιλίσει τη γλώσσα
δόντια δεν έχει ακόμη
πώς να κόψω τον λώρο
να γλιτώσω δρόμο
να φτάσω πίσω στον ύπνο

…………………………………………………………………………………

έχω ξεχαστεί     μπότες γάντζοι σχοινιά αξίνες γάντια και  φωνές κυνηγών
μέσα στο χιόνι                                                                 εγώ ανάσκελα
τριγυρίζω                                                            διαλυμένη παπαρούνα
ξεχειλωμένη ανάσα                                                                  στο χιόνι
δε με φέρνει
ούτε μια μέρα πιο κοντά
στο γούνινο εκείνο  ουρλιαχτό                               κοιμάμαι τον εφιάλτη
ομοίωμα  ξεκολλημένο από το δέρμα μου                                    ακόμη

                                                         από το ‘UrsusMaritimus
                                                          ποιητική Ιούνιος 2011






Φοβάμαι την ασπιτοσύνη

να περιφέρω σκισμένη
την πείνα μου
σε μια χαρτοσακούλα
κι αυτήν για στρώμα
στα κανάλια των ορμητικών πόλεων

[θα μου κάψουν όλα τα δάση
με τις συνειδήσεις μια μέρα]

οι γούνες μου θα ουρλιάζουν
στις στέγες κρεμασμένες

βρικόλακες των απελθόντων

βρωμάει δόξα και ιστορία
[φρυκτωρίατης απανθρωπιάς]

                                                                            από την [Φημονόη]      
                                                                              ποιητική-καλοκαίρι 2012







η βασίλισσα



πώς τολμάει αυτός ο ξένος“πεφευγώς εξ Αθηνών επί φόνω”
να εμφανίζεται ρακένδυτος
και αμίλητος “φωραθέντος δε του νεκρού
μπροστά σε μας και στο λαό;                                  κριθείς εν Αρείω Πάγω
και καταδικασθείς προς Μίνωα έφυγε”

τοις Σικανοίς διέτριψε πλείω χρόνον,                     
θαυμαζόμενος
άκουσα γι’ αυτόν τόσα πολλάεν τη κατά την τέχνην υπερβολή”
που δε μου φτάνουν  

ξεσηκώθηκα
να τον υποδεχτώdeorumsimulacraprimusfecit
-αυτό πρέπει να κάνει η γυναίκα του βασιλιά

ζεσταίνομαι. έχουν πυρώσει τα διαδήματα
κι είναι μονάχα ξημέρωμα                                      λένε θ’ αργήσει να ξαναδεί

γιατί κοιτάζει κατάματα τον ήλιο;


από το βιβλίο ‘Κοχλίας’
Εκδ. Κέδρος 2012





  
 Νυμφαλίς [απόσπασμα]


δεν κουβαλάω ποτέ χρήματα
ξέρω μόνο να προσφέρω και να δέχομαι
τους άλλους

έχω λίγα κέρματα
τα στριφογυρίζω στην παλάμη μου
τα ρίχνω στον αέρα
ήχος από πυγολαμπίδες που πέφτουν
τα μαζεύω σε ένα βάζο δίπλα στην πόρτα
να φωσφορίζουν

κάθε επισκέπτης ευχαριστημένος
αφήνει ένα κίτρινο νόμισμα σημάδι
ευγνωμοσύνης κι ότι θα επιστρέψει




*

χρυσά κουμπιά κλεμμένα
από τα μάτια των προγόνων
τώρα οι νεκροί είναι τυφλοί

πίσω από την άμμο των βυθών
πούδρα βρεγμένη μάσκα ανυπαρξίας
στην επιφάνεια γίνεται δέρμα

με βαμμένα χείλη να γυαλίζουν
προβάρουμε τον θάνατο

αστερίες πεταμένοι στον ουρανό
χλιμιντρίζοντας υποσχέσεις

διάλεξε εμένα
αστράφτω χωρίς δαχτυλιές

κι αποτυπώματα


Se Vostra Grazia mi comanda
ce n'ho un assortimento

δεν έχω αδέλφια ούτε κανέναν
μαθαίνω γρήγορα να γίνομαι οι άλλοι

ενσωματώνομαι

σπαθί πάντα ακονισμένο
άνθρωπος που ξαναβλέπει

                                                                  από το βιβλίο Νυμφαλίδες
                                                                  Εκδόσεις Κέδρος 2015










Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Γιώργος Κασαπίδης

   ΓΙωΡΓΟΣ ΚΑΣαΠΙΔΗΣ       ΓΙΩΡΓΟΣ       ΚΑΣαΠΙΔΗΣ 
    ΓΙΩΡΓοΣ ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ ΓΙωΡΓΟΣ
 ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ
                ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣαΠΙΔΗΣ   
                          ΓΙΩΡΓοΣ    ΚαΣαΠΙΔΗΣ               ΓΙΩΡΓΟΣ                                                    

              ΜΕ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ
                     
                                 Η σπασμένη κιθάρα στον καναπέ και το σώμα
                              μιας κούκλας ακέφαλο στο περβάζι, α… 
                                        και η γλάστρα στο μπαλκόνι μόνη,
                                           δίχως γαρδένια ή βασιλικό, όλα συνηγορούν
                                                  στο απόλυτο μιας αταξίας που συνταράζει.

                     Αν δεν φοβόμουνα τις πτώσεις στο γυμνάσιο
                          και μάθαινα να εκτελώ σωστά την κατακόρυφο
                              ίσως, ανάποδα να τα ’βλεπα όλα πάλι από την αρχή
                                    τακτοποιημένα, ευπρόσιτα , αληθινά…

                                  όπως εκείνο το αστέρι που δεν φαίνεται
                              αλλά είναι, κομμάτι από τη φωτογραφία
                           του φίλου που αγκομαχά να κρατηθεί στο κάδρο
                       το αχειροποίητο, μιας μνήμης που φυραίνει






κι έτσι τα τόξα τα δυσεύρετα των ινδιάνων
      λάφυρα τώρα κρεμασμένα πάνω από το τζάκι
για να φαντάζει πιο αρχοντικό το σπίτι
      στα μάτια των ανίδεων επιγόνων.
/